Mr. Blik

En dat heb ik dus altijd na zo’n uitbarsting van activiteit. Dan moet de hartslag even dalen en moet ik de rokende puinhopen even overzien. Ik liep wat rond door het huis en m’n kantoor en moest vaststellen dat het een beetje een rommeltje geworden was. Nou kan ik niet werken in een rommeltje, dus moest er opgeruimd worden.

Na wat voor mijn gevoel wel een uur was geweest arriveerden de hulpdiensten, en niet lang daarna zag ik mijn vader komen aanlopen. Hij keek neutraal zoals alleen hij dat kon. Ik kon niets uit zijn blik aflezen. Buiten mijn gezichtsveld hadden hij en mijn moeder kennelijk een veelbetekenende blik gewisseld, want hij stapte in, en zonder iets te vragen reed mijn moeder weg.

Op een ongelukkige dag botste er op de Huissensestraat in Arnhem-Zuid een collega frontaal op de laatste trolleybus van die avond. Hij schreeuwde het uit over de mobilofoon, want zijn corpulente gestalte zat bekneld in het wrak. De Kop, die zijn prioriteiten altijd goed op orde had, brulde voor de gelegenheid hoogstpersoonlijk door de mobilofoon: ‘Godverredomme, wie z’n schuld was dat?’

Hoe dan ook, formeel gezien leverde het gesprek niets op. Koos vertelde wat hij wilde en daar bleef het bij. Hij had niets concreets te bieden. Wat ik graag zou willen kwam niet eens ter sprake.

In de pers heette het dat de kou uit de lucht was en in de tijd na het gesprek is Spee inderdaad wat rustiger tegen me te werk gegaan, wat subtieler.

Langzaamaan begin ik de tel kwijt te raken hoe vaak ik tijdens het schrijven van dit boek in onvervalst Portugees hardop tegen mezelf gezegd heb: ‘What the hell was I thinking?’

Nu ook weer. Bij een van mijn inmiddels ontelbare bezoeken aan Porsche Centrum Gelderland stond daar ineens de net uitgekomen 997.2 turbo S.

‘Jij maakt nooit eens iets af’, zeiden mijn ouders vroeger vaak tegen me. ‘Maak nou gewoon ook eens een keer iets af! Je begint eraan en dan laat je het weer liggen.’ Ze móésten wel gelijk hebben, het waren immers mijn ouders.

De 404 was ook de eerste auto waarin ik zelf mocht sturen. Toegegeven, op mijn moeders schoot, maar ik was dan ook nog maar vier jaar oud. Het fijngeribbelde kunststof stuur en de metalen ring voor de claxon. Voelen hoe hard je op die ring moest duwen voordat de claxon ging, en vervolgens schrikken van het lawaai.